حکیم الله محسود رهبر کشته شده طالبان را در تلویزیون دیده بودم. جوان و 34 ساله بود. میگفت حاضر به مذاکره با پاکستان و آمریکا هست. کشتن رهبر طالبان توسط آمریکا در چنین شرایطی تعجب تمامی ناظران را برانگیخت. این عمل بدان معنی است که آمریکا ارزشی برای مذاکره با طالبان قائل نیست و نیز از رادیکال شدن گروه طالبان نیز باکی ندارد و سوال اینجاست که چرا؟

در شرایط پس از سرنگونی بلوک شرق نگاه استراتژیک سیاسی و جغرافیایی آمریکا به جهان تغییر کرده است. جهادیانی که زمانی در جنگ بر علیه کمونیزم با آمریکا در یک سنگر بودند پس از سقوط شوروی اهمیت ناچیزی برای غربی‌ها و بخصوص آمریکایی‌ها دارند. پس از واقعه یازده سپتامبر آنها دیگر بجز «موی دماغی» نیستند که باید آنها را از جا کند. امروز خیال آمریکا از امنیت داخلی خود از بابت تهدیدهایی مانند بمبگذاران انتحاری راحت است و تهدیدی حس نمی‌کند. تهدیدی هم اگر باشد حداکثر در حدی اندک خواهد بود. در مورد تهدیدهای اجتماعی و کشتارها آنچه در اخبار میخوانیم تنها تک و توک در سال و توسط یکی دو نفر آمریکایی در اثر مشکلات روانی رخ میدهد و ربطی به تروریسم سیاسی خارجی ندارد. آمریکا تونسته است مرزهای خود را در مقابل تروریسم خارجی حفاظت کند و خیالش راحت است. لذا زدن رهبر طالبان یا دیگر تروریستها در هر کجای مناطق آشوب‌زده مانند لیبی و عراق تاثیری بر منافع اقتصادی آمریکا و امنیت داخلی آن نخواهد داشت. لذا آمریکا سیاست «ادب کردن طالبان» و سایر تروریستها را ادامه خواهد داد. این که پیامدهای آن برای افغانها و پاکستانی‌ها مشکل آفرین خواهد بود امروزه و پس از ریزش بلوک شرق دیگر مشکل آمریکا نیست.

پس از فروریزی بلوک شرق استراتژی جهانی آمریکا تغییر کرده است. پاکستان و افغانستان برای آمریکا چیزی بجز چاه‌های پر نشدنی کمک‌های خارجی نیستند و نفعی برای این کشور ندارند. حتا دشمنی این دو کشور با آمریکا نیز برای آمریکا چندان اهمیتی ندارد. هر دو کشور فقیر و خواهان کمک هستند در عین حال که دست‌گدایی‌شان طرف آمریکا دراز است اما آینده‌شان در دهه‌های آینده با چین و روسیه رقم خواهد خورد و این امری نیست که از چشم آمریکا پنهان بماند. امروز آنقدر ایران و نفت آن برای آمریکا در الویت قرار دارد پاکستان و افغانستان در این الویت قرار ندارند. برای آمریکا همینقدر که دست طالبان از منابع یک کشور مثل افغانستان کوتاه شود که تامین ترورهایی نظیر یازده سپتامبر از عهده‌اش خارج باشد کافیست.

پیام اصلی آمریکا با زدن رهبر طالبان این است که مذاکره با طالبان شاید مشکل افغانستان و طالبان باشد اما مشکل آمریکا نیست و آمریکا میخواهد نشان بدهد که امنیت داخلی‌اش مهمتر از سرنوشت حکومتهای افغانستان و پاکستان است. آمریکا نشان میدهد که برایش مهم نیست که سرنوشت معامله بین طالبان و حکومتهای پاکستان و افغانستان به کجا میرسد بلکه مهم این است که این پیام را به تروریستها از هر رقم برساند که دست انتقام آمریکا حتا پس از سالها از گریبان آنها کوتاه نخواهد بود و هرکجا بتواند آنها را به سزای عمل‌شان خواهد رساند. آمریکا میخواهد به تروریست‌ها این پیام را برساند که دست انتقام آمریکا دراز است و گذشت زمان و مذاکره نمی‌فهمد و تروریستهایی که منافع این کشور را مورد حمله قرار دهند بهای فعالیت‌های‌شان را در نهایت روزی در هرکجا که باشند با دادن جان‌شان خواهند پرداخت و بهتر است قبل از هر حرکتی به این مهم خوب بیاندیشند.